Piet Barendse

In een Jeep doorkruiste Piet Barendse jarenlang het gebied in de staat Parana (Brazilië) om maar liefst zeventig kapellen in evenveel dorpen te bezoeken. Zijn broer was er zes jaar missionaris geweest en Piet volgde hem op. Het voelde als een vuurdoop. In 35 jaar Brazilië koos Piet er altijd voor om hulp en vertrouwen te bieden aan de eenvoudige, arme mensen. In navolging van Jezus, die zijn leven richting gaf.

Christelijk leven, dat is voor mij het begin geweest. Met m’n vader en m’n moeder, het gezin, mijn broer. Ik heb twee jaar op de broederschool in Den Haag gezeten. Een onderwijzer die met mijn nicht getrouwd was, heeft me goed begeleid, zodat ik naar de voorbereidende klas in Soesterberg kon. Ik hoefde niet zo nodig in het familiebedrijf, want ik voelde me geen tuinder. Wat indruk op mij maakte was onze prefect pater Ter Steeg die voorlas uit brieven die hij gekregen had van missionarissen, oud-studenten, uit heel de wereld. Na het gymnasium in Soesterberg en het noviciaat in Heide Kalmthout, heb ik mijn priesterstudie gedaan in Teteringen. Daarna koos ik voor Brazilië.

In 1963 stapte ik op de boot naar Brazilië en kwam na een lange reis terecht in het zuiden, in Guarapuava. De Polen en de Duitsers hadden daar respectievelijk het geloof gebracht en kapellen gebouwd. Op de plek waar ik aankwam was mijn oudere broer zes jaar missionaris geweest. Maar hij verhuisde al snel naar een andere parochie en ik stond daar vrij snel in m’n eentje, als zijn opvolger. Ik had een half jaar gehad om de Portugese taal te leren, maar dat was natuurlijk veel te kort. Het voelde als een vuurdoop. Er waren zeventig kapellen in het gebied, die allemaal drie keer per jaar bezocht moesten worden. Mijn broer had het goed georganiseerd. Hij had ook een Jeep voor de parochie gekocht, dus dat vervoer ging goed. Totdat het ding een keer kapot ging.

In Brazilië ben ik in zes verschillende parochies actief geweest: in Parana (Guarapuava), Iguape en in de hoofdstad Sao Paulo. Overal was ik gedurende een jaar of zes. Ik koos bewust er te zijn voor de gewone, arme mensen.

Als priester deed je daar je werk: de mis, kinderen dopen, voorbereiden op de eerste-communie, huwelijken inzegenen, de biecht afnemen. Soms had je van die dorpen, waar iedereen dezelfde zonde opbiechtte. Dat had de catechist hen zo geleerd

In de regio Sao Paolo staan veel autofabrieken met werklui overal vandaan: Italianen, Duitsers, Oekraïners… Dat was weer een hele andere ervaring. De latere president Lula was een van de arbeiders en vakbondsmensen in een van die fabrieken. Hij leidde vergaderingen van de vakbond in de kerk. Ik maakte mee dat het leger een van die kerken bezette. Er was sociale onrust.

In 1998 ben ik weer in Nederland gekomen. Na een half jaar verlof ben ik gaan werken in een parochie in de Schilderswijk in Den Haag. Ook weer tussen de eenvoudige mensen.

In 2015 kwam ik hier naar Zuiderhout in Teteringen. Ik heb hier niks te klagen. Ik krijg regelmatig bezoek van familie. We hebben het hier goed met elkaar. Ik kijk terug op een geweldig leven, maar ik zit wel een beetje in een eindstadium. Ik heb altijd veel gelezen, maar ik lees niet erg veel meer. Ik heb altijd kracht gevonden in de godsdienst. Het einde is in zicht, maar ja, ik heb eigenlijk niet veel zin om naar de hemel te gaan en bij God op schoot te gaan zitten. We kunnen die verhalen uit de Bijbel niet meer letterlijk nemen. Ik heb geleerd ze te zien als mythen. Verhalen met een belangrijke boodschap, maar niet letterlijk zo gebeurd. Toen we theologie studeerden leerden we dat zo niet. We kregen les van twee theologen die samen 140 jaar waren. Die vertelden dat zo niet. Ik heb me eigenlijk meer vastgeklampt aan Jezus Christus dan aan God. Het is de zoon van God die mijn leven richting gegeven heeft.